Stad, ontstaan toen na toestemming van Aelbrecht van Beieren (1389) de Delfshavense Schie tussen Delft en de Maas gegraven mocht worden.
Bij de monding van de Schie ontstonden een kolk (Aelbrechtskolk) en een schutsluis. Hier omheen ontwikkelde zich de bebouwing van deze Delftse voorstad. Aan de buitenzijde werd de Oude Haven (nu Voorhaven) gegraven en aan de westzijde ontstond in 1451 de Nieuwe Haven (nu Achterhaven). Delfshaven werd verwoest door de Hoeken (1488) en door de Spanjaarden (1572), en had bovendien te lijden van een stadsbrand (1591). Voor de haringvisserij groef men de Buizenwaal (1601), waar later een scheepstimmerwerf voor Oostindiëvaarders werd gevestigd. Verdere groei werd belemmerd door protectionisme van Delft, concurrentie van Rotterdam en een zandplaat vóór de haven (Ruigeplaat; vanaf 1740).
Delfshaven werd zelfstandig in 1795 en kreeg stadrechten in 1825, maar werd in 1886 geannexeerd door Rotterdam. De Schiedamseweg kwam in 1909 tot stand. Door de aanleg van de Coolhaven (1923) en de Parksluizen (1929-'33) liep het waterverkeer niet meer via de oude kern. Begin 20ste eeuw raakte Delfshaven volledig ingesloten door Rotterdam. Het eigen karakter bleef echter goed bewaard en is daarom een beschermd gezicht.
