Nadat eind 1916 opdracht was gegeven voor de ontwikkeling van de A7V, kwam men al snel tot het besef dat het oorspronkelijke ontwerp van deze tank vele tekortkomingen vertoonde.
Dit laatste probleem werd als het meest dringend gezien; nadat in april 1917 tijdens de Slag bij Arras voor het eerst Britse tanks waren buitgemaakt, i.c. van het Mark II-type, werd, na een onderzoek van hun technische eigenschappen, door chef generale staf Erich Ludendorff persoonlijk bevel gegeven tot het ontwerpen van een tank die over een veel groter klimvermogen moest beschikken: de A7V-U(mlaufende Kette).
Na het Britse offensief bij Kamerijk in november 1917, waarbij voor de eerste keer echt massaal tanks werden ingezet, voelde men de behoefte aan het op korte termijn op poten zetten van een eigen pantsermacht.
Het grootste probleem was echter dat er - vanuit de intentie een nog beter klimvermogen te bereiken dan de Britse tanks - een fundamentele ontwerpfout was gemaakt: de overgang tussen het deel van het loopwerk dat op de grond rustte en het klimmende gedeelte was erg abrupt gemaakt doordat men de rechte loopwielhouders van de A7V gebruikt had. Omdat het zwaartepunt zo hoog mogelijk was gelegd was de A7V-U nog instabieler dan de A7V. Tot hun verbijstering zagen de ingenieurs dat het voertuig bij plotseling afremmen ondanks zijn 39,6 ton over het overgangspunt begon te kantelen.
In werkelijkheid werd het voertuig voor rijtraining overgedragen aan een Garde Kraftfahrtabteilung in Berlijn; het is later op bevel van de wapenstilstandscommissie ontmanteld.
Toch bleef het project niet helemaal zonder resultaat: verschillende componenten die voor de A7V-U werden ontwikkeld, zijn in de A7V-bouwserie toegepast, zoals het draaiaffuit voor het 57 mm kanon.
