Additionaliteit is een van de beginselen die ten grondslag liggen aan het functioneren van de Europese structuur- en investeringsfondsen. Dit beginsel bepaalt dat de bijdragen van de fondsen niet als vervanging mogen dienen van de structurele overheidsuitgaven of daarmee gelijk te stellen structurele uitgaven van een lidstaat in de regio´s waarop het beginsel betrekking heeft. Anders gezegd, de financiële toewijzingen uit de structuur- en investeringsfondsen dienen er niet toe te leiden dat de nationale structurele uitgaven in die regio´s worden teruggeschroefd, maar dienen enkel een aanvulling te zijn op de nationale overheidsuitgaven. Vanwege de schaal van de financiële middelen die eraan worden toegewezen, wordt het beginsel van additionaliteit geverifieerd in lidstaten waar minder ontwikkelde regio´s ten minste 15 % van de bevolking beslaan.
Aan het begin van de programmeringsperiode wordt de hoogte van de uitgaven die de lidstaat gedurende de programmeringsperiode aanhoudt, vastgelegd in de partnerschapsovereenkomst (ex-anteverificatie). Tijdens de tussentijdse beoordeling van de programmeringsperiode in 2018 en aan het einde van de periode, in 2022, verifieert de Commissie of elk van de lidstaten het beginsel van additionaliteit heeft nageleefd.
