Het naar Nederland laten komen van een huwelijkspartner, ook wel huwelijksmigratie genoemd. Het beleid van de overheid is er nu meer op gericht deze vorm van migratie in te dammen.
Vooral veel Marokkaanse en Turkse mannen en vrouwen willen trouwen met een partner uit het land van herkomst. Mannen omdat ze de vrouwen in Nederland te geëmancipeerd vinden (zie importbruid), vrouwen omdat ze de mannen in hun land van herkomst meer geëmancipeerd vinden dan de mannen in Nederland (zie importman). Veel politieke partijen en islamitische organisaties vinden dat deze importpartners niet bevorderlijk zijn voor integratie, terwijl er bovendien opnieuw mensen in Nederland komen wonen die weer een integratieproces moeten doorlopen.
Bovendien blijken dergelijke huwelijken minder succesvol dan de huwelijken die men sluit met een al in Nederland wonende partner. Een deel van de huwelijken bestaat bovendien vermoedelijk uit schijnhuwelijken, bedoeld om iemand aan een verblijfsvergunning te helpen. Naar schatting haalt tussen de 70 à 80 % van de Turken en Marokkanen de partner uit het land van herkomst. Ook veel autochtone Nederlanders laten echter partners uit het buitenland komen: zij zijn verantwoordelijk voor zo'n 40 % van de migratiestroom. De komende jaren zijn er vanuit de politiek verscherpende maatregelen te verwachten om gezinsvorming te bemoeilijken.
