Pakistaanse generaal, die van 1978-88 president was.
Mohammed Zia ul-Haq werd opgeleid aan de militaire academie van Dehra Dun in Brits-Indië. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vocht hij in Birma, Maleisië en Indonesië. Na de verdeling van Brits-Indië in 1947 koos hij voor het Pakistaanse leger. Tussen 1966-77 klom Zia van commandant van het cavalerieregiment op tot generaal en chef-staf. Onder het bewind van president Zulfikar Ali Bhutto berechtte hij officieren die tegen de regering hadden samengezworen. In juli 1977 maakte hij met een staatsgreep een einde aan de rellen in Pakistan, die na de verkiezingsfraude van Bhutto in maart waren begonnen. Bhutto werd gevangengenomen. In 1978 werd Zia ul-Haq president.
De president voerde een streng-islamitische politiek. Hij verbood politieke oppositie en stakingen, stelde de pers onder censuur en voerde de doodstraf in. In 1979 liet hij ondanks internationale protesten zijn voorganger Ali Bhutto ter dood brengen. In 1984 werd hij als president herkozen. Zia's positie werd versterkt door de omvangrijke Amerikaanse steun, bedoeld om de miljoenen Afghaanse vluchtelingen te helpen en de strijd van de mujaheddin tegen de Sovjets in Afghanistan te stimuleren. Ondertussen groeide de onvrede van de bevolking over Zia ul-Haqs dictatuur. Onder druk van de oppositie stemde Zia in met vervroegde verkiezingen. Op 17 augustus 1988, enkele maanden voor de verkiezingen die werden gewonnen door Benazir Bhutto, kwam Zia ul-Haq bij een vliegtuigongeluk om het leven. Of het ongeluk bewust werd veroorzaakt, is nooit duidelijk geworden.
