Een verdrag waarin oorlog werd afgewezen als middel om internationale geschillen op te lossen.
De eigenlijke naam van het pact was The general treaty for the renunciation of war. Ook werd het wel het Kellogg-verdrag of het Pact van Parijs genoemd. Het verdrag kwam tot stand op initiatief van de Franse minister van Buitenlandse Zaken Aristide Briand die in april 1927 aan de Verenigde Staten voorstelde een verdrag op te stellen dat oorlog tussen de twee staten zou uitsluiten. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Frank Kellogg reageerde met de suggestie een soortgelijk verdrag op te stellen dat door meerdere landen zou worden ondertekend. In augustus 1928 werd in Parijs een conferentie gehouden waar negen landen aanwezig waren, waaronder de Sovjetunie en Duitsland. Uiteindelijk ratificeerden vijfenzestig landen het verdrag. In 1930 waren Argentinië, Brazilië en Bolivia de enige landen van betekenis die het verdrag niet hadden ondertekend.
Het Briand-Kellogg-pact was een belangrijke aanvulling op het verdrag van de Volkenbond, dat oorlog in sommige gevallen toestond. Bovendien ondertekenden de Verenigde Staten, die geen lid waren van de Volkenbond, het pact.
Hoewel het Briand-Kellogg-pact aantoonde dat een groot aantal landen bereid was oorlog als een instrument van nationale politiek af te zweren, leek het verdrag mooier dan het in werkelijkheid was. Elk land behield namelijk het recht tot zelfverdediging, en oorlog was toegestaan tegen een land dat de overeenkomst schond én tegen landen die het verdrag niet hadden ondertekend. Daar kwam bij dat er geen sancties waren in geval van overtreding van het verdrag.
Door deze beperkingen heeft het Briand-Kellogg-pact weinig invloed gehad. Wel beriep het Internationaal Militair Gerechtshof zich tijdens de Neurenbergse processen op dit verdrag om de aanvalsoorlog tot een misdrijf tegen de vrede te bestempelen. Daarnaast was het pact een van de grondslagen van het Handvest van de Verenigde Naties, waarin het gebruik van en de dreiging met geweld werd veroordeeld.
