Frans politicus; van 1909-29 elf keer premier van Frankrijk.Briand werd geboren in Nantes als zoon van een caféhouder. Hij studeerde rechten in Parijs. Aanvankelijk was hij advocaat en journalist. In 1902 werd hij kamerlid voor de socialistische partij. Tussen 1906-32 bekleedde hij vijfentwintig keer het ministerschap van Buitenlandse Zaken en elf keer het premierschap. Zijn eerste belangrijke politieke daad was zijn krachtige steun aan de scheiding van kerk en staat in 1905. In 1909 werd Briand, die inmiddels naar rechts was omgezwenkt, voor het eerst premier. Zijn oorlogskabinet (1915-17) kwam ten val wegens kritiek op zijn slechte militaire beleid.
In 1921 trad Briand weer op de voorgrond. In de jaren hierna vertegenwoordigde hij Frankrijk op vele internationale conferenties en speelde een leidende rol in de Volkenbond. Briand zette zich in voor algehele ontwapening en streefde naar toenadering tot Duitsland. Door zijn gematigde houding ten opzichte van de oude aartsvijand van Frankrijk kwam hij in 1922 opnieuw ten val. Pas toen Raymond Poincaré, voorstander van een anti-Duitse politiek, tussen 1924-26 was uitgeschakeld, kon Briand een politiek van verzoening gaan voeren. Samen met zijn Duitse ambtgenoot Gustav Stresemann nam hij het initiatief tot de verdragen van Locarno, waarin Duitsland de westgrens met Frankrijk erkende. In 1926 introduceerde Briand Duitsland in de Volkenbond. In datzelfde jaar kregen hij en Stresemann de Nobelprijs voor de vrede. Twee jaar later wist hij het Briand-Kellogg-pact tot stand te brengen, waarin oorlog werd afgewezen als middel om internationale geschillen op te lossen. In 1929 deed Briand in de Volkenbond nog een voorstel tot de oprichting van een Verenigde Staten van Europa, dat echter weinig opzien baarde. Hierna verslechterden de Frans-Duitse relaties snel, waardoor Briand in januari 1932 als minister van Buitenlandse Zaken moest aftreden.
