Brits politicus; premier van 1923-24, 1924-29 en van 1935-37.
Baldwin werd in Bewdley (Midlands) geboren als zoon van een staalfabrikant. Na zijn studie in Cambridge werkte hij twintig jaar in het familiebedrijf. In 1908 volgde hij zijn vader op als Conservatief lid van het Lagerhuis. Hij bekleedde in de volgende jaren belangrijke politieke functies, ook in de regering; zo was hij in 1921 minister van Handel en in 1922 minister van Financiën.
In mei 1923 werd Baldwin voor de eerste keer premier. Hij verloor echter in december de verkiezingen omdat hij weinig waardering kreeg voor het introduceren van invoerrechten. Baldwin wilde een protectionistische politiek voeren om Groot-Brittannië economisch sterker te maken. In oktober 1924 werd hij opnieuw premier. Minister van Gezondheid Neville Chamberlain slaagde er in deze kabinetsperiode in belangrijke wetten op het gebied van pensioenen en werkloosheid aangenomen te krijgen. Desondanks had Baldwin veel moeite de sociale rust in Engeland te handhaven. Hij werd in mei 1926 geconfronteerd met een grote algemene staking die negen dagen duurde. De stakingen begonnen in de mijnbouw na felle discussies over het nut van eventuele nationalisatie van de kwijnende bedrijfstak. Baldwin spande zich daarna in meer sociale wetgeving te realiseren. In 1929 verloor hij opnieuw de verkiezingen, ditmaal uit onvrede over de massale werkloosheid die Groot-Brittannië had getroffen. In 1935 volgde hij Ramsay MacDonald als premier op. In zijn laatste regeringsperiode (1935-37) was hij verantwoordelijk voor het (onpopulaire) Hoare-Laval-pact (1935) dat Italië toestemming gaf een deel van Ethiopië te annexeren. Onder druk van de publieke opinie werd het plan ingetrokken. Premier Baldwin toonde zich niet ontvankelijk voor de wens van koning Edward VIII de gescheiden Amerikaanse Wally Simpson te huwen, waardoor de koning in 1936 gedwongen was af te treden.
Baldwins reputatie werd enigszins aangetast door de zwakte van de Britse defensie en de druk die hij op zijn opvolger Neville Chamberlain uitoefende om een appeasementpolitiek tegenover Hitler en Mussolini te voeren. In 1937 trad hij als premier af en werd lid van het Hogerhuis.
