naam van een door Sievers gevonden methode om de taalklanken te onderzoeken. Dit geschiedt als resultaat van zorgvuldige waarnemingen van het spraakorgaan en het gehele lichaam, maar niet minder van de aard der klanken, met het doel om vast te stellen onder welke, zowel psychische als fysiologische, voorwaarden het menselijke spreken tot stand komt.
Volgens Sievers staat met elke geestelijke taalhandeling een lichamelijke in onmiddellijk verband.
