(1724-1804), Duits wijsgeer, geboren in Koningsbergen, dat hij nooit verlaten heeft; de grondlegger van het criticisme*. dat hij heeft uitgewerkt in zijn drie grote Kritiken: Kritik der reinen Vernunft, Kritik der praktischen Vernunft en Kritik der Urteilskraft, waarvan de eerste zijn kennistheorie, de tweede zijn ethiek en de derde zijn aesthetiek behelst. K.’s criticisme was gericht tegen alle dogmatisme, ook dat van de Aufklärung, en trachtte zowel de mogelijkheden als de grenzen van de menselijke kennis vast te stellen.
Hij vond ze in de ervaring. Wat boven de ervaring uitgaat (transcendentale ideeën als ziel, wereld en God) is voor de „reine Vernunft” niet toegankelijk. Dit krijgt pas betekenis voor de „praktische Vernunft”. Deze postuleert weliswaar het bestaan van God, maar daarmee is deze niet kenbaar geworden. Een metafysica is onfilosofisch, het Ding an onze rede. Hoofdwerken (behalve de drie Kritiken): Allgemeine Naturgeschichte (waarin de zgn. Kant-Laplace-theorie), Prolegomena zu einer jeden künftigen Metaphysik, Grundlegung zur Metaphysik der Sitten, Die Religion innerhalb der Grenzen der blossen Vernunft, Zum ewigen Frieden.
