(100-44 v- C.), Romeins staatsman en veldheer. Uit oud patricisch geslacht, sloot zich echter bij de volkspartij aan.
Sloot in 60 het Eerste Driemanschap met Crassus en Pompejus.Werd in 59 Consul. Verkreeg hierna als proconsul Gallië tot provincie, die hij in een 9-jarige felle strijd onderwierp. Hij breidde het Romeinse gebied tot aan de Rijn uit en ondernam in 55 en 54 tochten naar Groot-Brittannië. Het sneuvelen van Crassus in 53 ontbond het triumviraat, waarna Pompejus de Senaat bewoog Caesar te gelasten, na het eindigen van zijn proconsulaat zijn leger te ontbinden. C.’s antwoord was - na lange aarzeling - het overschrijden van het riviertje de Rubicon, dat zijn provincie van het eigenlijke Italië scheidde, onder de uitroep: „alea iacta est” (de teerling is geworpen) (49 v. C.).
C. verdreef Pompejus uit Rome, veroverde Spanje, landde in Epirus, versloeg Pompejus bij Pharsalus (48) en vervolgde hem naar Egypte, waar deze vermoord werd. In de z.g. Alexandrijnse oorlog versloeg hij het Egyptische leger en schonk Egypte, onder Rome’s oppergezag, aan Cleopatra (47). Vervolgens versloeg hij Phamaces, koning van Pontus, bij Zela na een snelle veldtocht (,.veni, vidi, vici”: ik kwam, zag en overwon) (47) en vernietigde de laatste legers der republikeinen in Afrika (bij Thapsus) (46) en in Spanje (bij Munda) (45). Van toen af was hij, tot Imperator en Dictator voor zijn leven benoemd, alleenheerser, hoewel hij de republikeinse instellingen voor de vorm eerbiedigde. Groot organisator bracht hij op tal van gebieden vele hervormingen tot stand.
Velen konden zich echter niet met zijn dictatuur verenigen en smeedden, onder leiding van Brutus en Cassius, een samenzwering en vermoordden hem in de senaatszitting van 15 Maart 44 v.C. Bekend zijn zijn ,.Commentant de Bello Gallico" en ,, De Bello Civili".
