Alphonse, (1840-1897), de liefdevolle beschrijver der Franse Provence en van het kleinburgerlijke leven (Le petit Chose, 1868) in zijn romans en humoristische, zeer poëtische schetsen (Lettres de mon Moulin, 1869), beroemder nog door zijn Tartarin de Tarascon (1872), met als hoofdpersoon de tot in het groteske overdreven incarnatie van de ,,méridional”, de al te fantastische, brallende, dikdoende, innerlijk gauw-versaagde en doodgoede Zuid-Fransman. Zijn drama L’Arlésienne (1872) verwierf wat overdreven faam door de muziek, daarbij geschreven door Bizet.
Léon (1867-1942), zoon van Alphonse, schrijver en criticus, met Ch. Maurras leider der „Action Française”, was een hoogbegaafd, scherp en geestig polemist van de uiterste rechterzijde in Frankrijk. Daumier, Honoré (1808-1879), Fr. schilder en (vooral) grafisch kunstenaar, caricaturist o.a. aan Charivari, waarin hij de caricatuur als wapen hanteerde tegen politieke onderdrukking. Door zijn spontaan aanvatten van de gehele persoonlijkheid en van de samenhang tussen lichaam en ziel schiep hij meesterstukken van karakteruitbeelding. In zijn ontendentieus werk (ook schilderij) stelt hij vnl. de door het noodlot opgejaagde mens voor.
