in het algemeen: waterleiding. Men vond A .-en zeker al in de 6e eeuw v.C. te Athene en op Samos.
Ze bestonden uit buizen van gebakken leem, in groeven onder de aarde gelegd. Bekend zijn de aquaducten in Rome en de steden van het Romeinse rijk. Volgens Vitruvius en Frontinus werden zij als volgt aangelegd: had men eerst bepaald hoeveel water vereist werd, dan zocht men boven het niveau van de stad gelegen bronnen tot op een afstand van 15 uren gaans. Het kanaal was van steen of ijzer en steeds overdekt. Door bergen werd het kanaal heen geboord ; in valleien en kloven rustte het op een vaste grondslag of op bogen, die soms drie verdiepingen vormden en een hoogte bereikten van 40 m. Hier en daar werd het water in grote kommen of vijvers verzameld.
Op de plaats zijner bestemming werd het in een groot gebouw met gewelfde bassins opgevangen en van hier door middel van loden of stenen pijpen naar badhuizen, tuinen en afzonderlijke woningen geleid. Rome zelf bezat de grootste waterleidingen. De grote bogen der aqua Claudia maken ook thans nog indruk in de vlakte. Enige A.-en zijn nog steeds in gebruik. Ook bij Nîmes en elders vindt men nog overblijfselen.
