Ironie is een manier van communiceren die alle andere manieren overbodig maakt. Ze geeft de mens het air van een sfinx, ze geeft te denken als een mysterie en beangstigt als een gevaar. Ironie past dus bij elke attitude en elke gelegenheid. Met of zonder tact. Salvador Dak zegt bijvoorbeeld: ‘Bij een treinongeluk heb ik enkel en alleen medelijden met de passagiers uit de eerste klasse.’ Of lady Cunningham: wanneer zij uit haar coma ontwaakt en haar kennissen uit de internationale high society rondom haar sterfbed ziet staan, verzucht ze: ‘Ik heb geen idee wie deze salon georganiseerd heeft, maar ik ben u zeer dankbaar.’
De hang naar steriliteit en perfecte ironie slaat vaak om in vernietigingsdrang. Oscar Wilde beschrijft in The Portrait of Dorian Gray lord Henry als een onmenselijke lasteraar die zijn prooi aan flarden kan scheuren. En in Les Illuminations vertelt Arthur Rimbaud het sprookje van de prins die alle vrouwen vermoordde die hij ontmoette en zich vermaakte met het ‘flamberen’ van paleizen en het molesteren van mensen alvorens ze in stukken te snijden.
