is de beeldhouwkunst, waarbij het → ornament wordt behandeld, in tegenstelling met de zgn. statuaire (standbeeld) en figurale beeldhouwkunst. Komt in alle stijlperioden vanaf de Egyptische tot de Renaissance- en Lodewijkstijlen voor, en heeft, vooral in de tijdperken, waarin men een goed inzicht had in de verhouding van ornament en architectuur, prachtig werk geleverd. In de 19e eeuw, in den tijd van neo-Gotiek en neo-Renaissance, waren deze begrippen afwezig en was alleen, onafhankelijk van de architectuur, de lust tot versieren overgebleven. Het resultaat was slecht en heeft een zoodanigen weerzin opgewekt tegen omamentale beeldhouwkunst, dat sommige moderne architecten dreigden deze niet meer toe te passen.
Etienne.Lit.: Zie R.K. Bouwblad 11937, jg. 8, Mei-nr.).
