Het geluid van een gesproken woord plant zich voort naar alle richtingen in de lucht. Volgens een bepaalde richting wordt het oor van den toehoorder direct door geluidsgolven getroffen.
Andere geluidsgolven komen tegen de wanden, vloer en zoldering aan, waartegen ze terugkaatsen, zoodat ze daarna kris-kras door elkaar heen gaan loopen. Zoo zullen, vroeg of laat, toch ook deze teruggekaatste golven het oor van den hoorder kunnen bereiken.
Bij elke terugkaatsing wordt door de wanden een gedeelte van het geluid geabsorbeerd (en doorgelaten), zoodat de geluidsgolven na elke terugkaatsing geringer van intensiteit worden: het geluid sterft weg. Als nu de tijdsduur van het wegsterven niet kort genoeg is, dan blijft de n. nog hangen, terwijl reeds een volgend woord gesproken wordt.
Op de theorie van den n. concentreert zich dan ook het probleem van de ➝ zaalacoustiek. Vgl. ook ➝ Echo.
Jonkergouw.Onder nagalmtijd wordt in de acoustische techniek verstaan de tijd. welke noodig is om een geluidsniveau heerschende in een bepaalde ruimte (kerk, concertzaal e.d.) ten gevolge van het aanwezig zijn van een geluidsbron, na het afsluiten van die bron tot op een millioenste (60 decibel) van de oorspr. waarde te doen vallen. Het is een maat, welke gebruikt wordt ter beoordeeling van de mate van absorptie van een geluid door de wanden der ruimte. De methode der bepaling van den nagalmtijd wordt veelvuldig toegepast bij het beoordeelen van de geschiktheid van concertzalen, studio’s, e.d. Groote zalen met ca. 5000 k 6000 m3 inhoud behooren een n. te hebben (afhankelijk van de bestemming als concertzaal, auditorium, enz.) van 1 ;\ 2 seconden.
Lit.: W. C. Sabine, Collected Papers (1922); Snoek, Beginselen der moderne zaalacoustiek (1931). A. Dubois.
