Deze bepaalt de vervormingen van constructies, welke ten gevolge van bepaalde belastingen, als trek, druk, buigen, afschuiven, torsie of combinaties hiervan, optreden, en geeft een aantal elasticiteitsformules, welke sterkteberekeningen van die constructies mogelijk maken. Deze elasticiteitsformules berusten bijna uitsluitend op de Wet van Hooke, dus op de gedachte, dat de normaalspanning evenredig is met den rek van het materiaal.
Voorts zijn de veronderstellingen van Bernoulli en Navier voor de buigingsgevallen van fundamenteele beteekenis. Zij luiden als volgt: 1° De doorsneden blijven vlak bij buiging; 2° De buigspanning verloopt lineair, m.a.w. neemt toe met den vezelafstand vanaf het neutrale vlak.
Uit de grondvergelijking voor buiging (➝ Buigen) leidt de elasticiteitstheorie een vergelijking af voor de elastische lijn van elk buigingsgeval, waaruit de vervormingen van het constructie-deel bekend zijn.v. Lammeren.