ridderorde, gesticht in 1119 door Franse ridders ter bescherming van pelgrims in het H. Land, hadden hun moederhuis op de plaats van de voormalige tempel van Salomon (vandaar de naam).
De orde werd goedgekeurd door paus Honorius II (1128) en ontving een regel van Bernardus van Clairvaux. Aan het hoofd stond een grootmeester, gekozen door een generaal kapittel.
De ordegenoten waren onderscheiden in ridders, priesters (kapelaans) en broeders; zij droegen een witte mantel met rood kruis. De orde was verspreid over België (leper), Engeland, Frankrijk, Nederland (Aarle-Rixtel, Beverwijk, Haarlem, Heusden, Middelburg, Zierikzee), Portugal en Spanje en verwierf uitgestrekte bezittingen.
Na de val van Akka (1291) moest de orde het H. Land verlaten; de grootmeester bracht zijn residentie over naar Cyprus, vervolgens naar Frankrijk.
Daar de doelstelling niet langer kon worden nagestreefd en Philips de Schone de orde met verdachtmakingen achtervolgde (o.a. beschuldiging van drankmisbruik), hief paus Clemens V onder druk van de koning in 1312 de orde als een nutteloos geworden instituut op.
