is aan katholieke zijde de bij voorkeur gebruikte term om de verhoopte terugkeer tot de ene Kerk van Christus aan te duiden van zulke christelijke groeperingen, die alleen door schisma zijn afgescheiden en daarom de geloofsbelijdenis en kerkinrichting der Moederkerk in grote lijnen gaaf behouden hebben. Zo beoogt in Nederland het Apostolaat der Hereniging als onderdeel van heel het oecumenisch streven der Kerk de terugkeer te bevorderen van de schismatieke Oosterse Kerken.
Het Apostolaat der Hereniging (ca. 225 000 leden) werd in 1927 gesticht, toen het in de plaats kwam van het in 1921 op verzoek van de metropoliet van Lemberg Mgr. Szeptycki opgerichte „Apostolaat der Rutheense Missie”.
Het heeft o.a. de zorg op zich genomen voor het Grieks college San Athanasio te Rome en steunt het wetenschappelijk tijdschrift Het Christelijk Oosten en de Hereniging. Eigen orgaan: De Roepstem uit het Oosten (driemaand.).
Voorzitter tot 1945 was H. van Keulen C.s.s.R., thans Mgr. A.
G. Smit.
Het Apostolaat der Hereniging sloot zich in 1935 met behoud van eigen zelfstandigheid aan bij de in 1924 door Dom Aug. von Galen opgerichte Catholica XJnio, een internationale vereniging (zetel te Freiburg in Zw.), welke zich ten doel heeft gesteld roepingen van Oosterlingen tot het priesterschap te bevorderen. In Frankrijk bestaat reeds sinds 1856 het Oeuvre de l’Orient.
In België wijden zich speciaal de Monniken der Hereniging (zie Chevetogne) en sinds 1946, op initiatief van Dom C.
M.
Bosschaerts , de Benedictijnen-Olivetanen met hun oblaten te Schotenhof aan het werk voor de hereniging (het zgn. Vita et Paxwerk).Wegens diepgaand verschil in geloof en kerkstructuur gebruikt men voor de hereniging van de protestantse christenheid liefst een ander woord, als: (individuele of massale) terugkeer, overgang, bekering (Lat.: conversio, convertiet). zie Oecumenische Beweging. J. c. G./P. M.
