(van Gr.: hèdonè, lust, genot) noemt men de leer volgens welke de daden van een mens zedelijk goed zijn in de mate waarin ze hem lust of genot verschaffen. In de Oudheid vindt men deze leer o.a. bij Aristippus, voor wie het ogenblikkelijke zinnelijke genot de maatstaf van het zedelijke is met als beginsel „carpe diem”, haal uit iedere dag het genot dat er uit te halen is.
Anderen, zoals Epicurus, verkondigen een meer verfijnd hedonisme, dat een matiging en leiding van het lust-zoeken wil om het genot intenser en duurzamer te maken, of in het genieten ook geestelijke en culturele elementen betrekt. Een dergelijk hedonisme vindt men ook bij latere materialistische en empiristische wijsgeren (Helvetius, John Stuart Mill, Holbach, La Mettrie, Huxley, D.
H. Lawrence).
Het hedonisme is onchristelijk. De christelijke moraal erkent de waarde van vreugde en lust in het menselijk leven doch ziet deze slechts als het goede begeleidend en dienend en niet als einddoel of maatstaf. A. v. R.
