(ca. 480-ca. 547), heilige, trok zich als student te Rome wegens waargenomen zedenbederf uit de wereld terug. Drie jaar lang leidde hij een streng kluizenaarsleven in Subiaco.
Na zich enige tijd te hebben opgehouden in een klooster, waar men zelf om zijn leiding had gevraagd en dat hij tevergeefs trachtte te hervormen, keerde hij weer in de eenzaamheid terug. Zijn leven trok echter steeds meer de aandacht, zodat vele volgelingen zich aanmeldden om zich onder zijn leiding te stellen.
Hij bracht enige organisatie in de rond hem ontstane beweging door de stichting van 12 kloosters, ieder bestemd voor 12 monniken onder een eigen abt. De naijver van een geestelijke dwong hem Subiaco te verlaten.
Hij vestigde zich toen zuidelijker op de Monte Cassino (bij Capua), waar hij het beroemde klooster stichtte (ca. 529), dat als het begin van de Benedictijnenorde kan worden beschouwd. Op de Monte Cassino ook schreef hij zijn regel, waarin hij naast de wijsheid van anderen zijn eigen experiëntie verwerkte, en die algemeen wordt bewonderd om zijn wijze gematigdheid.
Deze regel, vrucht van een rijpe geestelijke ervaring en van groot psychologisch inzicht, was zozeer aangepast aan de Westerse mentaliteit, dat andere Westerse regels daarvoor op den duur moesten wijken en dat vanaf de 8ste tot de 13de eeuw bijna alle West-Europese kloosters S. Benedictus’ regel volgden.
Terecht wordt hij dan ook de vader van het Westerse monnikendom genoemd. j. N.
