T.S. Eliot (1888 – 1965) was een Brits-Amerikaans dramaturg, dichter en literair criticus die mee aan de wieg stond van de modernistische beweging in de literatuur. Hij was een van de invloedrijkste dichters van de twintigste eeuw en won in 1948 de Nobelprijs voor literatuur.
T.S. Eliots dichtbundel Prufrock and Other Observations (1917) vestigde meteen zijn reputatie als een belangrijk avant-gardedichter. Met de publicatie van The Waste Land in 1922, nu door velen beschouwd als het eerste meesterwerk van de moderne 20e-eeuwse poëzie, begon Eliots faam tot bijna mythische proporties uit te groeien. Vanaf 1930, en voor de komende dertig jaar, was hij in de Engelssprekende wereld de meest dominante figuur in poëzie en literaire kritiek.
Zijn affiniteit voor de Engelse metafysische dichters van de 17e eeuw (met name John Donne) en 19e-eeuwse Franse symbolistische dichters als Baudelaire leidde tot radicale vernieuwingen van de poëzie. In vele opzichten geven zijn gedichten een stem aan de jonge naoorlogse (WO I) generatie die zich verzette tegen de waarden en conventies, zowel literair als sociaal, van het Victoriaans tijdperk.
Ook als criticus had Eliot een enorme impact op de heersende literaire smaak en opvattingen. Na zijn bekering tot het orthodoxe christendom in de jaren dertig waren zijn inzichten in toenemende mate gebaseerd op een sociaal en religieus conservatisme. Belangrijke latere gedichten zijn Ash Wednesday (1930) en Four Quartets (1943).
Tot zijn werken op gebied van literaire en sociale kritiek behoren onder meer The Sacred Wood (1920), The Use of Poetry and the Use of Criticism (1933), After Strange Gods (1934), en Notes Towards the Definition of Culture (1940).
Eliot was ook een belangrijk toneelschrijver. Hij schreef onder meer de versdrama's Murder in the Cathedral, The Family Reunion, en The Cocktail Party.
