De Amerikaanse dichteres Emily Dickinson (1830-1886) bracht bijna haar hele leven als een kluizenaar door in haar huis in Amherst in Massachusetts, waardoor ze slechts laat erkenning kreeg als een van de meest vernieuwende dichters van de 19e-eeuwse Amerikaanse literatuur.
Net als Walt Whitman schuwt Dickinson in haar poëzie geen experimenten en maakt zij gebruik van het vrij vers en een ongebruikelijke typografie. In haar gedichten over haar eigen belevingswereld streeft zij net als Whitman een lyrische weergave na van het eigen bewustzijn. Net als schrijvers als Charlotte Brontë en Elizabeth Barrett Browning schreef ze haar gedichten in de eerste persoon ("Ik"). Die spreker in het gedicht is telkens een scherp waarnemer die de onvermijdelijke beperkingen van de samenleving ziet, en nadenkt over mogelijke manieren om ermee om te gaan of om eraan te ontsnappen.
Emily Dickinson begaf zich slechts enkele keren buiten haar geboortedorp: een uitstap naar Washington, en een slechts één jaar durend, ongelukkig verblijf als student aan het streng religieuze New England Female Seminary. Naarmate de jaren verstreken, trok zij zich meer en meer terug uit het gemeenschapsleven van het dorp en kwam nog zelden buitenshuis.
Hoe productief Dickinson wel was geweest, werd pas duidelijk toen men na haar overlijden haar manuscripten ontdekte: negen boekjes met aan elkaar genaaide gedichten, op zolder opgeborgen in een koffer. Op initiatief van haar vrienden en verwanten verschenen vanaf 1890 tot in het midden van de volgende eeuw negen postume verzamelingen van haar gedichten. Sindsdien verschenen veel nieuwe publicaties en vertalingen en kreeg Emily Dickinson erkenning als een van de grootste en meest originele Amerikaanse dichters. Een bekend gedicht is 'Because I could not stop for Death', waarin de Dood een ontspannen ritje maakt met de dichteres naar haar graf.
