Als filosofische praktijk wordt analytische filosofie gekenmerkt door een nadruk op argumentatieve helderheid en precisie, vaak door gebruik te maken van formele logica, conceptuele analyse en - in mindere mate - van wiskunde en natuurwetenschappen.
Van in het begin is de basisdoelstelling van analytische filosofie conceptuele helderheid geweest, waardoor G.E. Moore en Bertrand Russell het hegelianisme verwierpen omdat het te duister was. Een belangrijke stelling van het Brits idealisme einde 19e eeuw was dat aspecten van de wereld alleen kunnen worden gekend vanuit een begrip voor de hele wereld. Als reactie daarop claimde Russell dat filosofische problemen kunnen worden opgelost door van een complex begrip de enkelvoudige samenstellende constituenten te bestuderen. Samen met Ludwig Wittgenstein stond hij een logisch atomisme voor, de overtuiging dat de wereld is samengesteld uit onafhankelijke feiten.
