('pla:tina) o. [Sp. klein zilver < plata, zilver, waarvoor men het oorspr. hield] zilverwit, moeilijk smeltbaar edel metaal, dat niet door zuren wordt aangetast. Ook: witgoud. Enc.
Platina wordt door de schrijvers der Oudheid niet vermeld, maar men heeft in Thebe, aan een Egyptische metalen bus uit de VIIde eeuw v. K. versieringen van platina gevonden.
Voor het eerst wordt het genoemd in 1748 in een reisbeschrijving uit Zuid-Amerika, waaruit blijkt dat het in Columbia, samen met goud, voorkomt. Het komt gedegen voor in de natuur, gewoonlijk geallieerd met andere edele metalen.
Zijn soortelijk gewicht is 21,4, zijn smeltpunt 1755°C. zijn elektrisch geleidingsvermogen 9. Wegens de onaantastbaarheid door zuren wordt platina gebruikt voor het maken van uitdampschalen, kroezen, retorten, tangen, spatels, blaasbuisspitsen, punten van bliksemafleiders, terwijl ook koperen voorwerpen, glas, porselein enz. met een dunne platinalaag werden bedekt (geplatineerd).
