(‘me:t) v. (—n)
1. Eig. deel der wiskunde dat zich bezighoudt met de leer en het meten van ruimtegrootheden (lijnen, vlakken, lichamen).
2. Metn. boek daarover. Syn. geometrie.
Enc. De lagere meetkunde behandelt figuren die liggen in een plat vlak (vlakke meetkunde, planimetrie) of in de ruimte (meetkunde in de ruimte, stereometrie) ; de hogere of analytische meetkunde berekent de eigenschappen der ruimtelichamen met behulp van de algebra; de beschrijvende meetkunde bepaalt de ruimte figuren naar ligging, grootte en gedaante, door middel van projektie of afbeelding op een of meer platte vlakken. Toegepast wordt de meetkunde vooral in de landmeetkunde.
