('kwesti) v. (-s; -tje) [Lat. quaestio)
I. Eig. het vragen, vraag, vooral in uitdrukkingen: buiten -, zonder twijfel; dat lijdt geen -, spreekt vanzelf; de persoon, de zaak in -, waarvan sprake is; (er is) geen van, er is geen sprake van, er is geen mogelijkheid op.
II. Metn.
1. a.
a. Algm. zaak, waarnaar gevraagd wordt, waarover een onderzoek gaat: een bespreken, onderzoeken: de is: wat zal men doen? de van vertrouwen stellen, de vraag stellen of men, als ministerie enz., nog het vertrouwen geniet, met de bedoeling anders ontslag te nemen.
b. Inz. vraagstuk dat een langdurig en moeilijk onderzoek vereist: teologische -s; de oosterse -, vraagstuk van de politieke toestand op de Balkan; Eert. de Romeinse -, vraagstuk van ’s pausen wereldlijke macht.
b. Uitbr. zaak, waarom het gaat: ja maar, dat is de op ’t ogenblik niet; dat is een van appreciatie, gevoel, smaak, dat hangt van de appreciatie enz. af; dat is maar een van tijd, zal mettertijd zo gebeuren, komen.
2. [gevolg van het vragen is vaak] onenigheid, ruzie: krijgen.
