Belgisch psycholoog en opvoedkundige (Ronse 23 Juli 1871 - Brussel 12 Sept. 1932), studeerde medicijnen te Gent, Berlijn, Parijs en Brussel en stichtte in 1901 te Ukkel een school voor achterlijke en abnormale kinderen. Na veel studie en experimenteren paste hij zijn beginselen toe op normale kinderen te Brussel in de Rue de l’Hermitage.
Deze school noemde hij „École pour la vie par la vie”. In 1903 werd Decroly inspecteur van het buitengewoon onderwijs te Brussel, in 1911 voorzitter van het eerste Internationaal Paedagogisch Congres, in 1912 leraar aan de opleiding van leerkrachten voor het buitengewoon onderwijs, in 1920 professor in de kinderpsychologie. De beginselen van Decroly zijn sterk vervlochten met de totaliteitspsychologie. Voor het onderwijs ontleent hij hieraan vier beginselen: a. l’enseignement concret;
b. l’enseignement actif;
c. la globalisation;
d. les centres d’intérêt.
Deze ideeën zijn de grondslag geworden van het nieuwe Belgische leerplan van 1936. De invloed van Decroly is ook in Nederland aan het doorwerken, waarbij vooral de globalisatie en belangstellingscentra in de lagere klassen van betekenis zijn. Het psychologisch werk van Decroly omvat een ruim gebied van onderzoekingen, zowel op het terrein van de testpsychologie als dat van de beroepskeuze. In de kinderpsychologie deed hij waarnemingen over de ontwikkeling van de verstandelijke functies.
Bibl.: met E. Monchamp: L’initiation à l’activité intellectuelle et motrice par les jeux éducatifs (Neuchâtel 1914) mett G. Boon: Vers l’école rénovée (Bruxelles 1921); La pratique des tests mentaux (Paris 1928) ; Le traitement et l’éducation des enfants irréguliers (Bruxelles 1925); La fonction de globalisation et l’enseignement (Bruxelles 1929) ; met R. Buyse: Introduction à la pédagogie quantitative (Bruxelles 1929); La psychologie du dessin (Bruxelles 1029); met J.
E. Segers, Essais d’application du test de Ballard (Bruxelles 1932); Études de psychogénèse (Bruxelles 1932); rnet A. Hamaide, L’initiation à l’arithmétique à l’école active (Neuchâtel 1932); Les tests individuels et les tests simultanés (Paris 1934).
Lit.: Am. Hamaide, La méthode D. (Neuchâtel 1922); J. Deschamps, L’auto-éducation à l’école, appliquée au programme du Dr D. (Bruxelles 1924); G. Boon, Essai d’application de la méthode D. (Bruxelles 1924); G.
Philippi-Siewertsz van Reesema, Uit en over de werken van O. D. (Groningen 1931); Martha van den Hoff, D.’s Pädagogik m. Berücks. ihrer psychol. Grundlagen (Karlsruhe 1932) ; A.
Descœudres, Dr O. D., in Zeitschr. für Kinderforschung, dl 41 (1933\ blz. 241; Idem, La méthode D.: l’éducation des enfants arriérés (1932) ; Hommage au Dr D. (Bruxelles 1933); G. Boon, Initiation générale aux idées decrolyennes et essai d’application dans l’enseignement primaire (1939); L. Papanastassiou, l’Œuvre pédagogique du Dr D. (1938) ; M.
Peers, O. D. (Bruxelles 1942).
