Duits wijsgeer (Berlijn 11 Juli 1882 - Göttingen 29 Oct. 1927), werd in 1909 privaatdocent en in 1919 buitengewoon hoogleraar te Göttingen. Hij is de stichter van de zgn. „Neufriessche Schule”, die aan J.
F. Fries aanknoopt. Het kentheoretisch probleem, d.i. de vraag naar de objectieve geldigheid van de kennis, wees hij als zodanig af. In de laatste periode van zijn leven werkte hij, theoretisch en practisch, aan de ethische fundering der politiek, vooral door het stichten van „leidersscholen” ter vorming van zedelijk hoogstaande politieke leiders. Van 1904-1918 redigeerde hij de Abhandlungen der Friesschen Schule, Neue Folge (I-IV).Bibi.: Über das sogenannte Erkenntnisproblem (1908; in: Abh. der Friesschen Schule, Neue Folge); Die Unmöglichkeit der Erkenntnistheorie (1911; ibid); Vorlesungen über die Grundlagen der Ethik, Bd I; Kritik der praktischen Vernunft (1917); Die Rechtswissenschaft ohne Recht (1917); Die neue Reformation (1918); Demokratie u. Führerschaft (1920); System der philosophischen Rechtslehre (1920); Erziehung zum Führer (1920); Erziehung zum Knechtsgeist (1921); System der philosophischen Ethik u. Pädagogik (posth., 1932).
Lit.: A. Kronfeld, Zum Gedächtnis L. N.’s, in: Abh. d. Friesschen Schule, Neue Folge, V (1930; met bibliogr.); Fr. Oppenheimer, in: Kölner Viertjahrsh. f. Soziol., dl 7 (1928), blz. 251 v.; B. v.
Selchow, L. N., ein Bild seines Lebens (1938).
