Manzoni (Alessandro), een hoogst verdienstelijk Italiaansch dichter en romanschrijver, geboren uit een grafelijk geslacht te Milaan den 8sten Maart 1784, had de geestige dochter van den beroemden Beccaria tot moeder en maakte zich als dichter bekend door zijne: „Versi sciolti (1806)” en door zijne: „Inni sacri (1810)”.Zijn treurspel: „II conté di Carmagnola (1820)” vond in en buiten Italië grooten bijval en werd gevolgd door het treurspel: „Adelchi (1823)”. Ook zijne kleine gedichten, vooral zijne ode op den dood van Napoleon: „II cinque Maggio (1823)” verhoogden zijn roem. Deze klom echter ten top door zijn roman: „I promessi spozi (1827 en later, 3 dln)”, waarin hij de zeden en gebruiken der Italiaansche landbewoners op eene treffende wijze schildert. Een prachtig gedeelte van dezen roman is vooral de beschrijving van de pest te Milaan in 1630.
Later heeft Manzoni dit boek omgewerkt (1842, 3 dln) en er een aanhangsel bijgevoegd, getiteld: „Storia della Colonna infame”. Gedurende vele jaren woonde hij in afzondering te Brussado bij Milaan, zich wijdende aan zijn huisgezin en aan de godsdienst, zooals blijkt uit zijne: „Osservazioni sulla morale cattolica (1835)”. Zijne „Opere (1828—1829, 5 dln)” zijn in het licht gegeven door Tommaseo. In 1860 werd Manzoni benoemd tot lid van den Senaat van het koningrijk Italië, en overleed den 22sten Mei 1873.
