Jamblichus, een Nieuw-Platonisch wijsgeer uit Chalcis in Coelesyrië, was een leerling van Anatolius en Porphyrius, woonde in Syrië en overleed omstreeks het jaar 330 tot 333 na Chr. Als wijsgeer stond hij bij zijne tijdgenooten in hoog aanzien, hoewel zijne leer volstrekt niet op die van Plato gelijkt, maar een mengsel bevat van Oostersche voorstellingen en van de gevoelens van eenige Helleensche scholen, inzonderheid van die van Pythagoras. Hij huldigde het bijgeloof van zijn tijd en was zeer afkeerig van het Christendom. Het eenige wat van zijne talrijke geschriften bewaard bleef behoort tot een groot werk, hetwelk uit 10 boeken bestaat en over de wijsbegeerte van Pythagoras handelt.
Wij bezitten daarvan nog 5 boeken. Het 5de van deze behelst eene uitvoerige levensbeschrijving van Pythagoras, — het 2de eene inleiding tot de Platonische wijsbegeerte, — het 3de fragmenten van oude Pythagoristen, inzonderheid van Philolaus en Archytas. De 5 boeken zijn één voor één door verschillende letterkundigen en op verschillende tijden, in het licht gegeven. Ook wordt aan Jamblichus nog toegekend een den Egyptischen priester Abammon in den mond gelegd antwoord op een brief van Porphyrius aan zijn leerling Anebon, waarin twijfelingen omtrent de Egyptische godenleer en omtrent de eeredienst wederlegd worden.
