Frauenstädt (Christian Martin Julius), een Duitsch wijsgeer, geboren te Bojanowo den 17den April 1813, studeerde te Berlijn eerst in de godgeleerdheid en later in de wijs begeerte. Nog vóór zijne promotie deed hij de verhandelingen „Die Freiheit des Menschen und die Persönlichkeit Gottes (1838)” en „Die Menschwerdung Gottes nach ihrer Möglichkeit, Wirklichkeit und Nothwendigkeit (1739)” in het licht verschijnen, terwijl hij in de „Gallische Jahrbücher” deel nam aan het bewerken der twistvragen van den dag. In zijne „Studiën und Kritiken zur Theologie und Philosophie (1840)” verklaarde hij de leer van Steffens, en schreef daarna zijn werk „Schelling’s Vorlesungen in Berlin (1842)”. Eene oogziekte belette hem, een openbaar leeraarsambt te aanvaarden, zoodat hij huisonderwijzer werd bij den baron von Meyendorff, Russisch gezant te Berlijn.
Later ging hij in eene dergelijke betrekking met vorst Ludwig zu Sayn-Wittgenstein naar Rusland en woonde van 1844 tot 1846 op diens goederen bij Wilna. Op eene reis, die hij vervolgens met de familie van dien vorst door Duitschland volbragt, sloot hij te Frankfort een innig vriendschapsverbond met Schopenhauer. Reeds vroeger had hij de aandacht op de wijsbegeerte van laatstgenoemde zoeken te vestigen, doch nu werd hij daarvan een ijverig verkondiger. Nadat hij zich in 1848 weder te Berlijn gevestigd had, schreef hij: „Ueber das wahre Verhältnisz der Vernunft zur Offenbarung (1848)” en „Briefe über die Schopenhauer’sche Philosophie (1854)”, — daarna „Ueber die Naturwissenschaft in ihrem Einflusz auf Poesie, Moral und Philosophie (1855)”, — „Der Materialismus (1856)”, — en „Briefe über naturliche Religion (1858)”, — terwijl hij na den dood van Schopenhauer zich met de uitgave van diens nagelatene geschriften belastte en zelf werken in het licht gaf, welke op diens wijsbegeerte betrekking hebben. Zijn boek „Ueber die vierfache Würzel des Satzes vom zureichenden Grunde” werd in 1864 voor de derde maal gedrukt.
