Columbanus (De heilige), een van de oudste apostelen des Christendoms bij de Germanen, werd omstreeks het jaar 560 in het Iersche district Leinster geboren, studeerde vlijtig, nam als monnik zijn intrek in het Iersche klooster Bangor, en begaf zich in 590 met 12 kloosterbroeders naar Bourgondië, waar hij onderscheidene kloosters stichtte met een zeer gestrengen regel. Ongenoegen met de beruchte Brunehilde was oorzaak, dat hij in 610 naar Nantes gebragt en weder naar Ierland ingescheept werd. Columbanus ging echter naar Chlotarius II, koning van Neustrië, en was van plan om naar Italië te reizen. Op verzoek van Theodebert, koning van Austrasië, liet hij het echter varen, drong door in het land der Alemannen en vestigde zich te Bregenz, waar hij met zijn vriend Gallus werkzaam was aan de bekeering der Heidenen.
Later begaf hij zich naar Milaan, om in Lombardije het Arianismus te bestrijden, en stichtte er aan de Trebia het klooster Bobbio, dat vervolgens een zetel der geleerdheid werd. Hij overleed aldaar den 29sten November 615. De door hem gestichte klooster-orde heeft zich in de 9de eeuw met die der Benedictijnen vereenigd, en zijne gezamenlijke werken zijn in 1667 door Flemming uitgegeven.
