Classicus (Julius), een aanvoerder der Trevieren, was een strijdmakker van Civilis in den bevrijdings-oorlog der Galliërs tegen de Romeinsche heerschappij. Hij genoot door afkomst, rijkdom en dapperheid een groot aanzien bij zijn stam. Hij streed aanvankelijk vóór Vitellius tegen de volgelingen van Otho, en later onder Hordeonius tegen de partij van Vespasianus en tegen de Batavieren, die onder Civilis waren opgestaan. De dood van Hordeonius, de onverschilligheid der Gallische benden en zijn haat tegen de Romeinen bragten eindelijk zijn plan tot rijpheid, om zich openlijk tegen Rome te verzetten.
De zaâmgezworenen, waarbij ook Ubiërs en Tongeren behoorden, kwamen te Keulen bijeen en besloten in de eerste plaats de overblijfselen van het leger van Vitellius aan hunne zijde te brengen. Te vergeefs spande Dillius Vocula, die aan het hoofd der legioenen aan de Rijn verscheen, alle krachten in, om deze smaad van de zijnen af te wenden. Terwijl zijne woorden de welgezinden troffen, doorstak hem een der zaâmgezworenen, en een oogenblik daarna deed Classicus met al de praal van een Romeinschen imperator zijn intogt in het leger, waar hij aan de legioenen den eed van getrouwheid afnam aan het nieuwe Gallische rijk. Ook Keulen werd ingenomen en de bezetting tot denzelfden eed genoodzaakt. Nu vocht Classicus naast en dikwijls onder Civilis. lntusschen bevond zich in Gallië nog altijd eene partij, die het met Rome hield, en toen Cerialis een gedeelte der opstandelingen verslagen had, keerden de afvallige legioenen met berouw terug. Eene zegepraal van laatstgenoemden veldheer op Civilis en Classicus scheidde deze mannen; Civilis trok naar het eiland der Batavieren, en Classicus overschreed met 113 aanzienlijke landgenooten de Rijn, om zich bij de Germaansche stammen te voegen. Toen hij vervolgens bij Arenacum (Arnhem) tegen de Romeinen streed, dolf hij wederom het onderspit en redde zich ter naauwer nood in een bootje, dat hem over de rivier bragt. Latere berigten omtrent Classicus zoekt men in de geschiedenis te vergeefs.
