Andrada e Silva (José Bonifacio d’), een van de voornaamste bewerkers der onafhankelijkheid van Brazilië, werd in 1763 te Santos in de Braziliaansche provincie San Paulo geboren. Hij studeerde te Coimbra in Portugal in de regtsgeleerdheid en natuurkunde, volbragt daarna op kosten van den Staat eene wetenschappelijke reis door verschillende landen van Europa, bekleedde na zijn terugkeer eenige gewigtige betrekkingen en stond bij den inval der Franschen in de gelederen der Portugésche patriotten.
In het jaar 1819 keerde hij naar Brazilië terug, waar hij met zijn broeder Martino Francesco door zijn, invloed den opstand te San Paulo breidelde, zelf vice-president werd van den stedelijken raad aldaar en op den 1sten Januarij 1822 aan het hoofd van een gezantschap aan Don Pedro een door hem opgesteld adres overhandigde, waarin deze met aandrang verzocht werd, om in Brazilië te blijven. Deze Vorst benoemde den 16den Januarij een populair ministerie, waarvan Andrada voorzitter was. B{j de beraadslaging over de nieuwe grondwet ontstond er verdeeldheid tusschen de ministers en de republikeinsche partij , zoodat Andrada met zijne ambtgenooten den 25sten October zijn ontslag nam. Maar 5 dagen later nam hij er, ten gevolge eener volksdemonstratie, weder zitting, verkreeg in 1812 stem in het parlement en dreef, gesteund door zijne broeders Antonio Carlo en Martino Francesco, den maatregel door, om de geheime genootschappen te verbieden en de republikeinsche partijgangers met kracht te beteugelen. Nogmaals kregen zijne vijanden de overhand en noodzaakten hem, zijne portefeuille neder te leggen. Hij bestreed hierop als lid der Kamer het nieuwe ministerie en bevond zich onder de afgevaardigden, die hunne stem verhieven tegen de willekeurige ontbinding van den 12den November. Hij werd met zijne broeders in hechtenis genomen en naar Europa in ballingschap gezonden, terwijl Brazilië eene grondwet ontving, die naar de beginselen der absolute monarchie was opgesteld.
De verbannene broeders begaven zich naar Bordeaux en wijdden er zich aan de beoefening der wetenschappen, totdat het hun eindelijk vergund werd, naar hun vaderland terug te keeren (1829). Als een schrander staatsman en als een vriend van orde en wet, verwierf Andrada op nieuw het vertrouwen des Keizers, en toen deze afstand deed van zijne waardigheid (7 April 1831), benoemde hij den banneling tot voogd over zijn 6-jarigen zoon. Aanvankelijk weigerden de Kamers in hare dwaze opgewondenheid, hem in die betrekking te erkennen, maar eindelijk gaven zij toe, en nu bestuurde Andrada met naauwgezette zorgvuldigheid de opvoeding van zijn kweekeling. Toch zag hij zich genoodzaakt om later zijn post als opvoeder van den jongen Keizer over te geven aan den marquis de Itanhaem, waarna hij tot het ambteloos leven terugkeerde en den 5den April 1838 te Rio Janeiro overleed.
Van Antonio Carlo deelen wij nog mede, dat hij een overheidsambt te Olinda by Fernambuco bekleedde, aan de omwenteling van 1817 deel nam en in den kerker opgesloten werd, die zich eerst in 1820 voor hem opende. Hij werd terstond als lid der Cortes te Lissabon gekozen, waar hij krachtig ijverde voor de onafhankelijkheid van Brazilië. Daar de grondwet van Portugal die onafhankelijkheid weinig scheen te huldigen, weigerde hij haar den eed van trouw en begaf hij zich bij het uitbarsten van de Braziliaansche revolutie heimelijk naar Rio, waar hij tot lid der constituérende vergadering gekozen werd. In Junij 1840 werd hij benoemd tot minister van financiën, maar behield slechts korten tijd de portefeuille. — De derde broeder, Martino Francesco, was leeraar in de delfstofkunde en desgelijks by herhaling minister. Hij overleed in 1844. Zijne beide zonen, de namen zijner beide broeders dragende, hebben zich als dichters bekend gemaakt.
