Ahlefeldt (gravin Elisa Davidia Margaretha von), uit een oud geslacht gesproten, dat sedert den aanvang der 14de eeuw in Sleeswijk-Holstein en Denemarken bloeit, was eene dochter van graaf Friedrich von Ahlefeldt Laurwig en werd op den 17den November 1790 op het slot Frankijör op Langeland geboren. Zij ontving eene uitstekende opvoeding en maakte in 1808 op de badplaats Nenndorf in Keur-Hessen kennis met den Pruissischen majoor Adolf von Lützow, die betooverd werd door de bevallige Deensche.
Een paar jaren later huwden zij, en toen von Lützow in 1813 ter bevrijding des vaderlands een jager-corps oprigtte, werkte Elisa niet weinig mede, om de Duitsche jongelingschap op te wekken tot den strijd. Na het sluiten van den vrede vestigden zij zich eerst te Berlijn, toen te Koningsbergen en vervolgens te Münster. Geen van beiden schepte behagen in het verkeer in eene kleine stad, en dit gaf aanleiding tot huiselijke oneenigheid. Deze openbaarde zich vooral, toen de dichter Immermann hunne woning bezocht en zich aan-getrokken gevoelde door de rijkbegaafde vrouw. Op voorstel van Lützow, die eene andere wilde huwen, kwam het in 1824 tot eene scheiding — een stap, dien beiden later hebben betreurd. Elisa vergezelde Immermann naar Maagdenburg en vervolgens (1817) naar Dusseldorf, maar sloeg zijn voorstel tot eene huwelijksverbindtenis hardnekkig af. Zij bewoonden een buitenverblijf in de nabijheid van laatstgenoemde stad. In 1838 verliet zij haren dichter en na eene reis door Italië vestigde zij zich te Berlijn, waar zij genot zocht in den omgang met wetenschappelijke mannen en den 20sten Maart 1855 overleed.
