De woorden titan en titanisch worden gebruikt om het bovenmenselijke, geweldige en grote te karakteriseren. De Titanen der Griekse mythologie vormden een groep van de kinderen van Uranus en Gea, twaalf in getal, zes mannelijke en zes vrouwelijke; deze laatsten worden soms Titaniden genoemd.
De Titanen waren, evenals twee andere groepen kinderen, de eenogige Cyclopen en 100-armige (en 50 hoofdige) Hecatonchiren, door Vader Uranus, uit vrees voor hun ontzettende kracht, in den Tartarus, de duistere diepte onder de aarde, gestort. Moeder Gea, hierover vertoornd, wist een der Titanen, den jongen en sluwen Cronos, te bewegen tot opstand tegen zijn vader.
Cronos beroofde Uranus van de heerschappij, waarop de overige, door hem bevrijde, reuzen zijn oppergezag erkenden. De nieuwe heerser betoonde zich echter al spoedig nóg wreder dan zijn vader.
Uit vrees n.l. van den troon te worden gestoten, verslond hij zijn eigen kinderen terstond na de geboorte en ook de Cyclopen en Hecatonchiren boeide hij uit angst voor hun kracht. Cronos’ vrouw wist echter het zesde kind, Zeus, op slimme wijze voor het lot der anderen (o.a.
Hera, Hades en Poseidon) te behoeden. Zij wikkelde een steen in een doek en toen Cronos zijn kind opeiste, gaf zij hem den ingebakerden steen, welken Cronos „zonder meer” voor zoete koek opat.
Zeus groeide in het verborgene op en toen hij volwassen geworden was, maakte hij zich gereed zijns vaders, Cronos’, gruweldaden te wreken. De ingeslikte broers en zusters werden tot nieuw leven gewekt en nu begon Zeus den strijd tegen de overige Titanen.
Van dezen kozen echter Oceanus en enige Titaniden zijn zijde. Tien jaren woedde de strijd en eerst nadat Zeus de vreselijke Hecatonchiren uit den Tartarus gehaald had, gelukte ’t hem de Titanen te overwinnen en in de diepte te slingeren.
Toen stichtte hij een nieuwe wereldorde.
