(Latijn oraculum) betekent oorspronkelijk de plaats, waar de godheid haar uitspraken gaf en later de uitspraak zelf. Soms was die taal der goden te vernemen uit het murmelen van een bron, uit het ruisen van den wind in het gebladerte, vooral van den laurierboom, in de vlucht der vogels of de ingewanden van offerdieren.
Verder behoren tot de orakels de droomuitlegging en het dodenorakel. Om de orakeltaal te verstaan, was de hulp der priesters natuurlijk onontbeerlijk.De Grieken wendden zich bij elke gewichtige onderneming tot een orakel om raad.
Vaak gaf het orakel een antwoord, dat tweeledig kon worden uitgelegd en als de onderneming verkeerd afliep en de man naar den priester ging om rekenschap te vragen, dan herhaalde die de uitspraak met een anderen klemtoon, waardoor de betekenis veranderde, vandaar de uitdrukking: „Je spreekt in orakeltaal”.
Het oudste orakel, waarvan we weten, stond te Meroë in Egypte; het beroemdste was wel dat van Delphi in Griekenland.
