Een term, gebruikt in het meer esoterische of innerlijke deel van de leringen waarover weinig kan worden gezegd, want dit gedeelte van de leer is altijd verborgen gebleven achter een dichte sluier van geheimhouding en stilzwijgen.
De term wordt vaak verward met avīchi (zie aldaar), maar dat is onjuist omdat de twee begrippen, hoewel ze nauw met elkaar samenhangen, niettemin geheel verschillend zijn. Terwijl avīchi een toestand is waarin zeer slechte menselijke wezens “sterven en zonder onderbreking opnieuw worden geboren", maar niet zonder hoop op een uiteindelijke verlossing — iets dat in het geval van zeer slechte of zielloze mensen zelfs op ons stoffelijk gebied kan plaatsvinden — vertegenwoordigt de Achtste Sfeer een veel verder gaande graad van psychomentale degeneratie. Zoals zojuist al is te kennen gegeven, bestaat zelfs in avīchi de mogelijkheid opnieuw door de straal van de geestelijke monade te worden bezield; terwijl in de Achtste Sfeer of Planeet van de Dood deze mogelijkheid voorgoed verdwijnt en het wezen dat tot de Planeet van de Dood is gezonken, is wat in de Esoterische Wijsbegeerte een “verloren ziel” wordt genoemd. In de Achtste Sfeer worden de verloren zielen telkens weer in het laboratorium van de natuur vermalen en worden ze uiteindelijk in hun samenstellende psycho-astrale bestanddelen of levensatomen verstrooid. De Achtste Sfeer of Planeet van de Dood is een werkelijk bestaande bol. Het is natuurlijk ook een toestand van zijn; terwijl avīchi bijna uitsluitend een toestand is waarin een entiteit kan verkeren, hoewel het duidelijk is dat deze entiteit een positie of plaats moet innemen en zich dus ergens in de ruimte moet bevinden — op onze aarde of elders.
