(Sanskriet). Een woord waarvan de algemene betekenis “golfloos”, zonder golven of beweging is, en dat een toestand van stagnatie van het leven en het zijn aanduidt, van onbeweeglijkheid; het betekent ook “zonder geluk” of “zonder rust”.
Een algemene term voor plaatsen waar het kwaad wordt verwerkelijkt, maar niet waar wordt “gestraft” in christelijke zin; waar de wil tot het kwade en de onbevredigde lage zuiver zelfzuchtige verlangens de kans krijgen zich te laten gaan — en tenslotte de entiteit zelf te vernietigen. Avīchi kent vele stadia of graden. De natuur heeft alle dingen in zich; als ze hemelen heeft waar goede en waarachtige mensen rust en vrede vinden, heeft ze ook andere sferen en toestanden waar diegenen toe aangetrokken worden die een uitweg moeten vinden voor de kwade hartstochten die in hen branden. Aan het einde van hun Avīchi vallen ze uiteen en worden ze herhaaldelijk vermalen, totdat ze tenslotte verdwijnen als een schaduw in het zonlicht — vermalen in het laboratorium van de natuur.(Zie ACHTSTE SFEER).
