1. eig., enkel, afzonderlijk, op zich zelf, homo, Caes., s. hic mundus atque unigena, Cic., ubi aliquos singulares ex navi egredientes conspexerant, Caes.; van een enkele, certamen, tweegevecht, Eutr., imperium, potentia, alleenheerschappij, Cic.
2. overdr., enig in zijn soort, en vand. = voortreffelijk, buitengewoon, bijzonder, Aristoteles meo iudicio in philosophia prope s., Cic., qui ingenio atque animo singulares, Cic., fides s., Nep.; ook in ongunstige zin, b.v. crudelitas, Caes. | in ‘t bijz., tot het enkelvoud (de singularis) behorende, b.v. numerus, Quint.; singulares, ium, m. de keurbenden, de bereden jagers (in het gevolg van de keizer), Tac.
