Hertog van Parma, zoon van PETRUS ALOISIUS, vader van ALEXANDER )zie aldaar), en Neef van Paus PAULUS DEN III, werd gebooren in het Jaar 1524. Gemelde Paus bewerkte het huwelijk russchen hem en ’s Keizers natuurlijke dogter, MARGRETA, weduwe van ALEXANDER DE MEDICI, en naderhand Gouvernante der Nederlanden. Dit huwelijk, Schoon tegen den zin der bruid, om reden dat OCTAVIO toen nog slegts 13 Jaaren oud was, werd, echter, op aandrijving van den Paus en den Keizer, voltrokken; staande de beiden ’er even sterk op, dat het met grootste luister zou gevierd worden. Weinig baatten de klagten der bruid, die voortbragt, hoe zeer men haar mishandelde, met haar, toen zij pas twaalf Jaaren oud was, te doen trouwen aan een sterk volwassen man, van zevenentwintig Jaaren; en nu zij volwassen was, haar een kind van 13 Jaaren optedringen. Ook duurde het eenige Jaaren, eer zij haaren af keer tegen hem overwon. OCTAVO volgde, in het Jaar 1541, den Keizer naar Algiers; een bedrijf, ’t welk de eerste vonken van liefde in het hart zijner Gemaalinne deed ontbranden.
Want toen het gerucht liep, dat hij gesneuveld was, berouwde het haar, dat hij, om haare wrevelmoedigheid te ontgaan, dien togt ondernomen had. Na zijne terugkomste, verzoenden zij, en leidden een genoegelijk leeven. Ook verliep ’er geen Jaar daarna, of zij baarde hem twee zoonen t’eenerdracht. OCTAVIO werd, ten zelfden tijd, met het Hertogdom van Parma en Placenza verrijkt. Naderhand begaf hij zig in dienst des Keizers, tegen de Franschen. Tot het Jaar 1559, in den Oorlog in de Nederlanden gediend hebbende, keerde hij naar Italië, laatende zijnen zoon ALEXANDER bij Koning FILIPS. Ter belooning van zijne gedaane diensten begeerde hij niets anders, dan het Hertogdom Placenza ontleedigd te zien van het Spaansche Krijgsvolk. Maar FILIPS hier toe niet kunnende besluiten, en het ook niet raadzaam agtende te weigeren, bood hem, in de plaatze daarvan, aan, zijne Gemalinne de Regeering der Nederlanden, als Gouvernante, te willen opdraagen. OCTAVIO, in de verbeelding van zig daar door te noodzaaklijker bij FILIPS te zullen maken, nam de aanbieding aan. Doch FILIPS om hem in bedwang te houden, bedong dat de jonge ALEXANDER ten zijnen Hove moest worden opgevoed; met belofte, kort daarop aan hem gedaan, den Hertog verder genoegen te zullen geeven. MARGRETA vertrok hierop herwaards, en werd, zo door den Koning en haaren Gemaal, als door ’s Lands Staaten, allerplegtigst ingehaald, en in die waardigheid gefield. OCTAVIO FARNESE vertrok hierop, nog in dat zelfde Jaar, naar Italië; hebbende alvoorens zijne Gemalinne teu allersterkste aangeraaden, om bij den Koning aantedringen op het terug ontbieden van de Spaansche soldaaten. In het Jaar 1560, begon de Koning bedagt te zijn, om ALEXANDER, Hertog van Parma, in ’t huwelijk te doen treeden. Zijn vader OCTAVIO eerst het oog geworpen op de zuster van ALPHONSUS, Hertog van Ferrara; want hij oordeelde, dat de vriendschap van nabuurige Vorsten een steunzel voor den Staat was; de Hertogin nam ’er insgelijks genoegen in. Doch de Koning begreep het anders; hij wilde niet, dat hij met de Franschen zo naauw vermaagschapt zou zijn, en schreef, den 9 December van gemelde Jaar, aan de Hertoginne , dat hij al voor lang aan een huwelijk gearbeid had, tusschen ALEXANDER en de dogter van Keizer FERDINANT, hunner beiden oom. Doch FILIPS veranderde hier omtrent van gedachten, en liet zijne keuze vallen op MARIA, Prinses van Portugal, zijnde de dogter van EDUARD en van ISABELLA VAN BRAGANCE; 't welke ook door ALEXANDER en MARGRETA werd goedgekeurd Op den 8 October, in het Jaar 1565, werd dit huwelijk, te Brussel, met groote pracht voltrokken; om de plegtigheid bij te woonen, was OCTAVIO zelf uit hItalie* waards gekoomen.
De Hertogin het bewind aan ALBA overgedraagen hebbende, werd, in het Jaar 1568, door haaren Gemaal, met uitsteekende pragt, in Italië ontfangen. Hij overleed te Parma, den 17 September, van het Jaar 1586.
Zie strada, Nederlandsche Oorlogen, I Deel, bl. 64, 65, 66, 69, 70, 128, 234, 236, 242, 435, enz.
