Als we tegenwoordig over ‘Vlaanderen’ spreken, bedoelen we meestal het Nederlandstalige deel van België. Helemaal juist is dat niet.
Nederlands wordt in België niet alleen gesproken in de provincies West-Vlaanderen en Oost-Vlaanderen maar in het gehele gebied ten noorden van de lijn Ronse-Brussel-Luik.Tussen het einde van de 9e en het einde van de 18e eeuw was Vlaanderen een groot en machtig graafschap in de Zuidelijke Nederlanden, dat een grote rol heeft gespeeld in de geschiedenis van Nederland en België. Tot dit graafschap behoorde niet alleen een groot gedeelte van West-België maar ook een stukje van Noord-Frankrijk en het tegenwoordige Zeeuwsch-Vlaanderen.
In het Nederlandstalige deel van België ontstond in de 19e eeuw ook de zg. Vlaamse Beweging. Deze beweging, die in de Belgische geschiedenis van grote betekenis is geweest, streefde niet alleen naar meer waardering voor de Vlaamse cultuur en de Vlaamse geschiedenis maar verzette zich ook krachtig tegen de groeiende verfransing van dit deel van het land. Na de scheiding tussen Nederland en België was Frans namelijk de officiële taal van het nieuwe koninkrijk België geworden. Dit had o.m. tot gevolg, dat niet-Franssprekende Vlamingen moeilijk aan een officiële betrekking konden komen en op allerlei gebieden ten achter bleven bij hun Franssprekende landgenoten. Tegen deze toestanden nam de Vlaamse Beweging (soms zeer fel) stelling.
De strijd had succes. In de loop der jaren werd een aantal wetten aangenomen, waarin het Nederlands niet alleen werd gelijkgesteld aan het Frans maar waarin het tevens de officiële taal werd van de Nederlandssprekende gebieden.