Onder cavalerie verstaan we tegenwoordig alle bereden onderdelen van een modern leger - óók die, waarbij het paard vervangen is door zulke ‘technische rossen’ als de tank en de pantserwagen. Wel komt die omschrijving de laatste jaren wat in het gedrang, omdat ook de infanterie (het vroegere voetvolk) meer en meer van voertuigen gebruik gaat maken - ook in de frontlijn.
De cavalerie is al een oud wapen. Oudheidkundigen hebben ruiterstandbeelden opgegraven, die dateren uit het jaar 3000 voor Chr. Pas 2100 jaar later echter verschijnen er op Assyrische beeldhouwwerken zulke grote groepen ruiters, dat we van een échte cavalerie kunnen spreken. Het Chinese paardenvolk was al met zadels en stijgbeugels uitgerust, lang voor deze hulpmiddelen in onze contreien bekend werden; het bit en het hoefijzer dateren pas uit de 11e eeuw na Chr.In de Middeleeuwen was de cavalerie lange tijd het voornaamste wapen in de strijd; voornamelijk omdat er zulke woeste manoeuvres mee uitgevoerd konden worden. Na de uitvinding van het buskruit en het verdwijnen van het harnas werd de cavalerie vooral gebruikt voor charges met de blanke sabel op een tegenstander, die al aan de verliezende hand was en wiens laatste verzet dan meestal omsloeg in een wanordelijke vlucht. Tot de Eerste Wereldoorlog bleef de cavalerie gebruik maken van paarden; daarna schakelden de bereden regimenten (huzaren, kurassiers, dragonders) geleidelijk over op gemotoriseerde voertuigen.