De infanterie is een legeronderdeel, dat even oud is als het leger zelf. Infanteristen zijn soldaten-te-voet en in elke, belangrijke veldslag uit de geschiedenis hebben zij de militaire kastanjes uit het vuur moeten halen.
Infanteristen dragen hun eigen wapens, munitie, voedsel en andere uitrustingsstukken met zich mee. Eeuwenlang zijn ze te voet ten strijde getrokken en pas in de moderne tijd is hun taak wat verlicht doordat ze per auto, trein, schip of vliegtuig naar het toneel van de strijd worden vervoerd. Dat neemt niet weg dat de meeste infanteristen in de Tweede Wereldoorlog tienduizenden kilometers hebben gelopen of gemarcheerd en dat ze hun voetstappen gezet hebben op plaatsen, die bij wijze van spreken reeds uitgesleten waren door de schreden van miljoenen collega’s uit vroegere tijden.
Infanteristen moeten lichamelijk in uitstekende conditie zijn; in staat zijn tientallen kilometers af te leggen met volledige bepakking en elke weersgesteldheid kunnen verdragen.
In het verleden is al vaak beweerd, dat de rol van de infanterie in de moderne oorlogsvoering uitgespeeld zou zijn. Dat zei men bij de uitvinding van het buskruit; dat dacht men bij het verschijnen van de tank en bij de ontwikkeling van de luchtmacht en thans zou het een gevolg moeten zijn van de uitvinding van het atoomwapen. Maar ondanks dat alles bestaat het grootste gedeelte van elk leger nog altijd uit mannen-te-voet, die in hun opleidingstijd getraind worden in het dragen van dezelfde ontberingen, waarmee ook de Romeinse legionair zich geconfronteerd zag.