Verenigingen van werkgevers om gezamenlijke belangen te behartigen. Soms gaat dat om belangenbehartiging ten opzichte van de lokale, de regionale of de nationale overheid, soms ook om frontvorming tegenover werknemersorganisaties, in het bijzonder rondom de loonvorming.
Veelal vormt de groei van arbeidersorganisaties aanleiding voor de betreffende werkgevers zich ook te organiseren. Begin deze eeuw was dat met name in de landbouw het geval. De meeste werkgeversorganisaties zijn branchegewijs opgebouwd, zoals de Federatie van werkgeversorganisaties in de metaalindustrie (de FME) en de georganiseerde werkgevers in de bouwnijverheid.
In de jaren 1969-1970 vatte, opnieuw in reactie op opkomende arbeidsonrust (in eerste instantie betrof dat de acties van Fré Meis in de het procentuele strokartonindustrie), het idee post van een meer algemene regionale aaneensluiting. Zowel in de kring van de grotere werkgevers, georganiseerd in het VNO (Verbond van Nederlandse Ondernemingen; alleen bedrijven konden daarvan lid worden), als bij de individueel in het NCW (Nederlands Christelijk Werkgevers Verbond) georganiseerde werkgevers wilde men zich verweren tegen het arbeidersprotest en een rol spelen in de discussie over een te voeren regionaal sociaal-economisch beleid. Bij de regionale NCW-bestuurder J. Bolt werd in zijn huis in Haren het eerste regionale, overkoepelende werkgeverskantoortje in Noord-Nederland geopend (1974). Inmiddels is de organisatie VNO/NCW
gevormd, met één noordelijk district. Naast deze voornamelijk industriële organisaties bestaan er ook middenstandsorganisaties (inmiddels alle gefuseerd tot het MKB-Nederland, district Noord) en werkgeversorganisaties in de landbouw (inmiddels gebundeld tot de NLTO, de Noordelijke land- en tuinbouw organisatie).
Lit.: J.P. Windmuller, C. de Galan en A.F. van Zweeden, Arbeidsverhoudingen in Nederland (Utrecht en Antwerpen 1983).
