In de aardrijkskunde verstaat men onder een w. een gebied, dat gekenmerkt is door een zeer geringe relatieve vochtigheid, dus door grote droogte. In het Hebr. van het O.T. komen een drietal woorden voor, die als w. of als wildernis worden vertaald.
1. Midbar, de plaats waar men het vee heendrijft; dit is niet de eigenlijke w.; maar hoewel men het vaak met steppe vertaalt, is dit niet geheel juist; want de steppe kenmerkt zich door een vollere, rijkere plantengroei in het voorjaar; bovendien heeft de steppe vaak een volstrekt vlakke horizonlijn, terwijl de woestijn van Juda een land is met diepe ravijnen en heuvelketens.
2. Araba, de eigenlijke w. of de w.-steppe. Het kenmerk van de w. is droogte. Met uitzondering van de enkele uren der regenbuien schijnt dag aan dag de zon in verterende gloed uit de wolkenloze lucht op de kale rotsen en vlakten.
3. Jesjimoon, de w. bij uitnemendheid; de wildernis. De bruine en gele kaalheid van zand, rotsblokken en dalbeddingen met rolstenen wordt slechts hier en daar gebroken door het groen van wat laag kreupelhout en doornen.
Maar gelijk in het landschap allerlei overgangen voorkomen en de grenzen niet scherp zijn, is het ook met de betekenis van deze woorden. Vaak is het woord midbar door w. vertaald, hoewel het een steppe kan wezen; soms komen de woorden araba en jesjimoon als synoniemen voor, of zij staan naast elkaar in versterkend parallelisme. Buitendien is araba ook de naam voor de Jordaanvallei; El Ghor; b.v. 2 Sam. 15 : 28, waar sprake is van de vlakke velden der w.
De w. bij uitnemendheid was het w.-gebied in het Sinaï-schiereiland ten Z. van Palestina, Badijet et tih, de w. van de omzwervingen gedurende de 40 jaren van de tocht van Egypte naar Kanaän. Hierin worden verschillende w. onderscheiden: w. Etham = w. Sur; w. Paran, w. Zin (zie artt. op naam).
