Lachen is een onderwerp van een tractaat geschreven door Clemens van Alexandrië: ‘Over lachen’. Hij maakte onderscheid tussen lachen, giechelen en glimlachen. Dat laatste vond hij acceptabel. Lachen behoorde tot de hemelse toekomst en was niet passend voor het leven van nu.
Hij volgde hiermee de woorden van Christus: ‘Zalig zijn zij die nu huilen, want zij zullen lachen... Wee u die nu lacht, want u zult treuren en huilen’ (Lucas 6: 21-25). Jezus heeft nooit gelachen, maar hij heeft zeker gehuild (Lucas 19: 41). Herhaaldelijk hebben demonen verschillende asceten in de woestijn getracht te verleiden tot lachen, maar zij weerstonden de duivelse verleiding: lachen is iets dat behoort tot de voorbijgaande wereld, die hen deed huilen. Ook hun onvermogen om ten volle de christelijke perfectie te bereiken deed asceten huilen, geheel volgens de psalm ‘Mijn tranen waren mijn voedsel, dag en nacht’ (42: 3).
