Met Indo, Indo-Europeaan en Indische Nederlander worden nakomelingen bedoeld uit relaties tussen Europese mannen en Indonesische vrouwen in het koloniale Nederlands-Indië. ‘Indisch’ zijn betekent hetzelfde. Indo’s willen niet ‘Indonesisch’ genoemd worden, dat miskent hun gemengde achtergrond. Jonge Indo’s noemen zichzelf soms Eurasians. Wie een kwart Chinees, Indonesisch, Nederlands en Surinaams is voorkomt met dat woord veel discussie.
Tussen 1945 en 1965 zijn ongeveer 300.000 Nederlanders, Indo’s en Indonesiërs uit Indonesië naar Nederland gekomen. Dit werd ‘repatriëring’ genoemd hoewel de meeste mensen nog nooit in Nederland waren geweest. Op dit moment bestaat deze groep uit ongeveer 393.000 mensen. Indo’s zijn de allergrootste etnische minderheidsgroep. Ze vallen in Nederland niet meer op. De maatschappelijke aandacht gaat nu uit naar islamieten en Arabieren.
Het woord Indo wordt door sommigen als een scheldwoord opgevat, anderen hanteren het als een geuzenterm. U zult mensen ook half grappend horen zeggen dat Indo een afkorting is van In Nederland Door Omstandigheden.
In het kader van het ‘beschavingsoffensief’ van de vijftiger jaren moesten Indo’s leren op de Nederlandse manier aardappels te schillen. Van huis uit schilden ze de schillen van zichzelf af. Ze moesten hier juist leren om naar zichzelf toé te schillen. Velen hebben dat als een symbool gezien van de Nederlandse individualistische, ‘egoïstische’ manier van leven.
