De meeste Nederlanders zijn er gevoelsmatig nog niet aan gewend dat Nederland, of ze het willen of niet, een immigratieland geworden is. Immigranten worden soms nog als tijdelijke bezoekers gezien. Daardoor spreekt de Nederlandse taal vaak over tweede generatie Turken, derde generatie Marokkanen. De meerderheid benoemt hen nog steeds naar het land van herkomst van hun ouders. Het is exclusief taalgebruik, er-niet-bij-horen taalgebruik.
In landen die echt voelen dat ze immigratielanden zijn, wordt inclusieve taal gebruikt:
Italian Americans,
Moroccan Canadians,
Dutch Australians.
Immigranten worden daar naar hun húidige land genoemd. Ze worden gezien als Amerikanen, Canadezen of Australiërs. Dit heeft waarschijnlijk een positief effect op hun inburgering.
Het is wel verklaarbaar dat Nederland zich geen immigratieland voelt. Nederland heeft van 1800 tot 1950 vrijwel geen immigranten gehad. Er kwamen in die 150 jaar wel kleine groepjes Italiaanse ijsverkopers, Poolse mijnwerkers, joodse vluchtelingen en o.a. Duitse dienstboden. Honderd vijftig jaar lang heeft zich het beeld kunnen vastzetten dat Nederland geen immigratieland is. Nederlanders zijn er gevoelsmatig nog niet aan gewend.
We zijn vergeten dat in de 16e eeuw veel Portugese joden zijn opgenomen en veel Franse Hugenoten in de 17e eeuw. In de 17e eeuw waren er zelfs tientallen procenten vreemdelingen, vooral Duitsers, in alle grote steden van Nederland. Zij zijn nu opgenomen in de meerderheidscultuur.
